"หลวงพ่อทองมา" (พระครูสมุห์ทองมา อคคธมโม) เจ้าอาวาสวัดป่าดอนใหญ่  อ.ด่านขุนทด  จ.นครราชสีมา เล่าว่า  หลวงพ่อเคยผ่านความยากจนในวัยเด็ก ห่อข้าวไปกินโรงเรียน มีเพียงไข่ต้ม 1 ใบ  ที่ต้องแบ่ง 4 ชิ้น เพื่อให้ได้กินครบพี่น้อง ความยากจนทำให้หลวงพ่อเข้าใจและอดสงสารไม่ได้ เมื่อพบเด็กกำพร้าอดอยากจากตายายที่เลี้ยงไม่ไหว  หลวงพ่อจึงอาสารับเด็กคนนั้นมาดูแลแทน

จากวันนั้นถึงวันนี้ 20 ปีแล้ว ที่หลวงพ่อได้ช่วยต่อลมหายใจ-ต่ออนาคต ให้เด็กกำพร้าและเด็กถูกทอดทิ้งนับร้อยชีวิต
ได้มีโอกาสเติบโต และศึกษาเล่าเรียน หลวงพ่อพร้อมส่งเสียให้เด็กๆ ได้เรียนสูงที่สุด แม้ขาดแคลนปัจจัยถึงขั้นต้องเอาที่ดินของโยมแม่ไปจำนอง เพื่อให้ลูกๆ เหล่านี้ได้เรียน ก็ยอม

และเมื่อถามหลวงพ่อว่า   เลี้ยงดู-ส่งเสียเด็กขนาดนี้ เคยหวังให้เด็กๆ ที่เติบโตไป กลับมาดูแลเราหรือช่วยเหลือวัดไหม?
หลวงพ่อบอกว่า ไม่เคยหวังว่าเด็กจะกลับมาดูแล หวังแค่เขาจะไปรอด และมีชีวิตที่เจริญรุ่งเรืองขึ้น!!!

 ท่านยอมเหนื่อยยื่นมือรับเด็กๆ มาอุปการะเลี้ยงดูให้ข้าว ให้น้ำ ให้นม ให้การศึกษา ให้ธรรมะกับพวกเขา หวังไว้สิ่งเดียวคือให้เขาเติบโตขึ้นมาเป็นคนดีของสังคม

"หลวงพ่อทองมา" บอกต่ออีกว่า อาตมาไม่ได้เป็นพระที่ร่ำรวย  มีเพียงเงินจากรับกิจนิมนต์สวดมนต์ตามงานบุญเท่านั้น และก็มีปัจจัยจากชาวบ้านภายในหมู่บ้านบ้านดอนใหญ่ และชาวบ้านในตลาดด่านขุนทดที่ทุกๆ เช้าอาตมาและพระเณรเดินบิณฑบาตข้าวน้ำมาเพื่อเลี้ยงดูอุปการะเด็กเหล่านี้ จนเติบใหญ่แข็งแรงพอ  ที่จะมีความรู้ความสามารถออกไปเผชิญกับโลกภายนอก ที่รับอุปการะเป็นเด็กผู้ชายทั้งหมด และก็ไม่ใช่ว่าจะรับเลี้ยงทุกคน เพราะไม่มีกำลังมากพอที่จะหาเงินมาส่งเสียเล่าเรียนได้ขนาดนั้น เป็นสิ่งที่ต้องพิจารณาเป็นคนๆ ไป 

พระเณรออกไปบิณฑบาตจากชาวบ้าน วันไหนมีนมก็ได้กินนม วันไหนมีน้ำเต้าหู้ก็กินน้ำเต้าหู้แทนนม จากปี 40 เลี้ยงดูอุปการะเด็กมาแล้วกว่า 100 คน ส่วนการส่งเสียเล่าเรียนจะถามเด็กว่าอยากบวชเณร-บวชพระไหม ถ้าอยากบวชก็จับให้บวชศึกษาพระธรรมด้วยศึกษาทางโรงเรียนปริยัติธรรมวิชาทางโลกด้วย ที่โรงเรียนสัทธรรมวิทยาหรือโรงเรียนสอนพระเณรตั้งอยู่ที่ วัดศาลาลอย ในตัว อ.ด่านขุนทด ส่วนเด็กคนไหนไม่อยากบวชหรือยังไม่พร้อมบวชก็เดินเรื่องเอกสารฝากเรียนโรงเรียนในหมู่บ้านดอนใหญ่จนจบชั้น ป.6 เมื่อจบแล้วก็บังคับให้บวช เพราะจะได้ส่งเรียนทางโรงเรียนพระเณรต่อไปเนื่องจากค่าใช้จ่ายไม่สูงมากนัก และยังได้ศึกษาพระธรรมเพื่อขัดเกลาจิตใจไปด้วยทางหนึ่ง

เด็กบางคนบวชเรียนจนจบปริญญาตรี จบออกไปทำงานเป็นทหาร เป็นครู เป็นพนักงานห้างร้านต่างๆ มากมายหลายต่อหลายรุ่น ภูมิใจในตัวเขามากๆ อาตมาไม่ได้มุ่งหวังให้พวกเขากลับมาตอบแทนบุญคุณอะไร

เพียงแต่อยากพบเจอ อยากเห็นหน้าบ้างเท่านั้น ที่สำคัญที่สุดอยากให้พวกเขานำความรู้ และหลักธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าไปใช้เพื่อประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์ และเป็นคนดีของสังคมต่อไป